Και ξέρεις ποιο είναι το αστείο;
Φυσικά
και ξέρεις, τι ρωτάω; Έχουμε κάνει έναν
κύκλο ολόγυρά σου και ψιθυρίζουμε και γελάμε σε βάρος σου, σε βάρος μας, δηλαδή.
Ήξερες πάντα τι δεν θέλεις. Μα τώρα ζεις αυτό
ακριβώς. Αυτό που δεν θέλεις. Και απορώ πως τα κατάφερες. Πότε αφέθηκες. Πότε
ξεπέρασες εκείνο το όριο που το ΦΙΛΟΥΣΕΣ (όχι με ύψιλον με γιώτα) ΣΑΝ ΚΟΡΗ
ΟΦΘΑΛΜΟΥ.
Και δεν σε κατηγορώ. Δεν θα γυρίσω ποτέ να σου πω
εγώ στα είχα πει.
Μα
και εσύ έχεις σταθεί με τα πόδια σου κολλημένα στη γη. Και δεν κάνεις ούτε
μπρος ούτε πίσω. Ξέρεις καλύτερα από ποτέ τι δεν θέλεις, τι δεν αντέχεις πλέον.
Και κάθε μέρα που ξυπνάς κουκουλώνεις κάτω από τα σκεπάσματα τα όνειρα σου. Κλείνεις
την πόρτα του σπιτιού σου και έτσι γυμνός και ανυπεράσπιστος βγαίνεις στους
δρόμους. Για πού το βαλες καρδιά μου; Να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, λες. Ποια όνειρα;
Εκείνα που τα άφησες να κοιμούνται; Διπλοκλείδωσες πορτοπαράθυρα και τώρα σε κυνηγούν σαν εφιάλτες… Για εκείνα μιλάς;
Επιθυμείς
τον καινούριο κόσμο που ξεπροβάλλει αλλά δεν γνωρίζεις πώς να τον προσκαλέσεις στη
θέση του παλιού που έχει πεθάνει. Δεν έχεις βρει τον τρόπο. Έχεις κολλήσει αβοήθητος
σε μια κινούμενη άμμο που σε ρουφάει και περιμένεις να σου απλώσει κάποιος το χέρι να σε τραβήξει ξανά στη ζωή. Μα και
Εκείνος εσένα περιμένει. Και κάπως έτσι χανόμαστε. Και κάπως έτσι συνηθίζουμε. Και
κάπως έτσι αργοπεθαίνουμε. Και δεν χαμογελάμε πια. Και περιφερόμαστε βουβοί και
αδιάφοροι. Παρατηρητές στις ζωές των άλλων και εκείνοι στις δικές μας. Αναλωνόμαστε
στα ίδια και στα ίδια. Στις ίδιες ανιαρές κουβέντες. Στις ίδιες ανούσιες
πληροφορίες. Αναπαράγουμε ότι ακούσαμε στα βραδινά δελτία ειδήσεων.
Όλοι
μαζί σαν ένας στρατός εξαπατημένων - εξαντλημένων - σιωπηλών ανθρωπάκων.
Και
τολμάς αυτό να αποκαλείς ζωή;
Μα
ως πότε;
Ως
πότε θα κλέβουν τον αέρα που αναπνέεις;
Ως
πότε θα κλέβουν τις νύχτες που δεν κοιμάσαι πια;
Ως
πότε θα κλέβουν τη ξεγνοιασιά και την αθωότητά σου;
Ως
πότε τα όνειρά και τα θέλω σου θα χωράνε σε ένα πορτοφόλι;
Ως
πότε θα επιτρέπεις να κλέβουν το διπλανό σου;
Ως
πότε δεν θα σου ανήκουν τα λάθη σου;
Ως
πότε θα σε χρεώνουν για το χαμόγελό σου;
ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΡΑ ΑΠΟΦΑΣΗ. Σε μια νύχτα. ΝΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΡΚΕΙ. Για αρχή θα
ζωγραφίσω σε ένα λευκό χαρτί ένα κόκκινο χαμόγελο και θα το κολλήσω ακριβώς
πάνω στα χείλη που ξέχασαν να χαμογελούν. Στην αρχή θα μοιάζω με κλόουν. Αλλά
αργά ή γρήγορα θα γίνω ξανά παιδί χαμογελαστό. Και χαμογελαστό και παιδί… Και
αν καμιά φορά οι άκρες των χειλιών μας γέρνουν προς τα κάτω, να ‘ρχεσαι να
γλιστράμε μαζί στο πιο πλατύ μας χαμόγελο.
Εμείς στα σύννεφα. Εμείς για ένα κόκκινο χαμόγελο.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΣΤΕΙΑ … ΚΑΙ ΤΟΤΕ
ΝΑ ΔΕΙΣ ΟΝΕΙΡΑ.
