Ουράνια Τόξα, ευχαρίστως

Αναπόφευκτο! Έτσι μπορείς μονάχα να ονοματοδοτήσεις τη χρονική στιγμή -αν αληθεύει η ύπαρξη του χρόνου- που ο ήλιος ήδη έχει ανατείλλει, το φεγγάρι προβάλλει δειλά-δειλά στον ουρανό,το φως των κεριών σαν μικρά αστέρια στη γη, ένα μολύβι ακουμπισμένο πλάι σε ένα χαρτί, στο ραδιόφωνο μουσική...ΧΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΑΣΤΕΡΙΑ...άγνωστο θαύμα η ζωή μα κρατώ πως είναι θαύμα και στα θαύματα ή πιστεύεις και σιωπάς ή δειλιάζεις και κρύβεσαι...συμπτώσεις; τυχαιότητα;

Και να σκεφτείς πως πριν κανα δυό ώρες θα έπαιρνα το λεωφορείο για το συνηθισμένο κυριακάτικο δρομολόγιο στην πρωτεύουσα. Μα ξεχάστηκα χαζεύοντας, ξεγελάστηκα από το άχρονο του χρόνου, εκείνος προσκολλημένος στη ρουτίνα του κύλησε, το λεωφορείο πέρασε από τη στάση και εγώ απέμεινα να το ονομάζω αυτό, ΤΥΧΗ.

Έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές πότε συνέβη να μη “χωρώ” σε “πρέπει” συμπαγή και παρα-λογικά “έτσι είναι”. Μάταια. Θυμάμαι τη διαδρομή ως εδώ μα ούτε μια στάλα θύμησες για το σταυροδρόμι.

...Και κάπως έτσι δεν συμμερίζομαι και εκείνους που φορούν για στέμμα τους τη βεβαιότητά τους, που έχουν ταχθεί στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας. Και ούτε λέξη για την υπέρβαση της. Ίσως ποτέ δεν μάθουν πόσους δρόμους κλείνουν, πόσα γυαλιά θαμπώνουν, πόσα βλέμματα δακρύζουν, πόσα φύλλα μαραίνονται, πόσα πουλιά πεθαίνουν, πόσα αστέρια δεν μετρούν παιδιά, πόσες σιωπές φωνάζουν.

Μα σε μια ζωή επιτρέπονται και οι βουτιές στο κενό, κυρίως οι βουτιές στο κενό. Έχε μονάχα σφιχτά δεμένη απάνω σου τη μαγεία του βουνού, τη φαντασία του βυθού. Θα εκπλαγείς μα θα σωθείς. Και αν χάσεις τη φωνή μη πάψεις να συλλογάσαι στη σιωπή γιατί οι εποχές αλλάζουν και οι δρόμοι αλλάζουν. Και άλλα σταυροδρόμια σε συναντούν σε απέραντες ερήμους και κινάς πάλι από την αρχή γιατί τείχη δεν υπάρχουν όσο υπάρχει δίψα... Και κάπου εκεί, έχει αποθηκευτεί ο λόγος του Χιόνη "Ξένη η φωνή μου όταν εκτός μου ηχεί κι είναι δική μου μονάχα εντός μου μοναχά όταν σωπαίνει."

...και ότι γράφεις στο χαρτί να 'ναι με μολύβι, εκείνα με το μελάνι βάλε μια άνω τελεία, φτιάξ'τα σαϊτες και καραβάκια και αν αντέχεις μια μέρα θα σε βρούν...

Και τώρα να 'μαι εδώ, και τα αστέρια κρυμμένα μέσα στα σύννεφα και μια βροχή ξαφνική για να χορτάσει τη δίψα μου, να φυτρώσει ξανά ο σπόρος και αρχίζω να περπατώ ξυπόλητη ξανά...όχι χίμαιρες δεν κυνηγώ αλλά ουράνια τόξα, ευχαρίστως...

...και αφού “Nothing good gets away”...

Άλλοτε τρέχοντας να προλάβω προθεσμίες και προγράμματα, άλλοτε πάλι αναθεματίζοντας την σταθερή ακινησία μου ως αποτέλεσμα της άρνησης μου για κίνηση- όσο βέβαια μου επιτρέπεται από ένα σύμπαν “αεικίνητο”. 

Όπως και να 'χει, και στις δυο περιπτώσεις εκείνο το μυαλό δεν παύει να πηδά από τη μια σκέψη στην άλλη και ξανά πίσω και ξανά εμπρός. Το τελευταίο εναπομείναν στοιχείο για να αποδεικνύει πως και “όμως κάτι κινείται”, δεν χορταριάζει.

Και κάπως έτσι ξαφνικά θυμάμαι πως προχτές πρέπει να ήταν όταν στο τελευταίο βαγόνι του μετρό, καθισμένος απέναντί μου, ένας τύπος με χαρακτηριστικά αλλοιωμένα από το χρόνο ή από εκείνες τις “φερέλπιδες” ουσίες, χέρια χαραγμένα από παλιές πληγές μοιάζοντας επιφανειακά επουλωμένες και ένα πρόσωπο σημαδεμένο να μαρτυρά πως πάλεψε να ξεφύγει από εκείνο που τον έτρωγε, που αλλοίωνε κομμάτι -κομμάτι την ύπαρξή του. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Ίσως να μην το μάθω και ποτέ. Ίσως πάλι και να τον συναντήσω ξανά...συμβαίνει ξέρεις καμιά φορά αυτό με τους ανθρώπους.

Από το μεγάφωνο ακούγεται η γυναικεία φωνή “επόμενη στάση Ακρόπολη, next station Akropoli”. Και καθώς κάνω να σηκωθώ από τη θέση μου για να κατέβω, εκείνος τραβά μια μαύρη πλαστική σακκούλα ακουμπισμένη στα γόνατά του και διακρίνω στον αριστερό του μηρό λίγο πάνω από το γόνατο χτυπημένο ένα τατουάζ, ένα λατινικό ερωτηματικό.

Άραγε πόσο αληθεύει πώς με απορίες και ερωτηματικά φτάνεις μια μέρα στην “πόλη”;

Οι ίδιες οι απορίες και τα ερωτηματικά δεν ενέχουν την πιθανότητα όχι μονάχα μιας αμφίβολης απάντησης αλλά και ενός αδιεξόδου με μοναδική διέξοδο ένα νέο κύκλο ερωτηματικών;

Μήπως τελικά δεν έχει καταφέρει κανείς να φτάσει σε αυτή την πολύβουη πόλη των απαντήσεων;

Και αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε προς τι η ύπαρξη τόσων ερωτηματικών;

Μια ακόμα προσπάθεια αναβολής, ματαίωσης, απόκρυψης μιας εσωτερικής αλήθειας; Αλλά υπάρχει αυτή η αλήθεια; Το ίδιο, συχνά αναρωτιέμαι και για την "πόλη".

Και κάπου εκεί δηλώνω αδιαφορία. Όχι παραίτηση. Απλώς αδιαφορία που να πάρει.

Να ξαπλώνω στην άμμο γουστάρω και να τραγουδάω στίχους της στιγμής...

γιατί να μην κατηφορίζουμε τις θάλασσες παρέα

γιατί να μην παραδινόμαστε στη μέθη ενός ηλιοβασιλέματος

γιατί να μην αγγίζουμε κάθε μέρα την αιωνιότητα απλώς γιατί θα υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον

γιατί να μην προσπερνάμε φόβους έτσι απρόσεχτα όπως οι νταλίκες τα Ι.Χ. στις διπλές γραμμές των εθνικών οδών

γιατί να μην διασχίζουμε θάλασες και ωκεανούς σαν πλοία δίχως φώτα αλλά με μια φωτεινή ελπίδα στην πλώρη

γιατί να αποσιωπούμε το προφανές ζώντας με επιτηδευμένη ασφάλεια στο καβούκι των πληγωμένων μας χθες

Οι άνθρωποι δεν θέλουν διαταγές. Δεν θέλουν συμβουλές ούτε και προστασίες.

Να ανοίξεις εκείνο το κουτάκι που έχεις μέσα κλείσει τη μαγική σου σκόνη -ΑΓΑΠΗ- και να πασπαλίσεις τη ζωή τους, αγγίζοντας έτσι όλη την ύπαρξή τους. Αυτό θέλουν. 

Όσο και αν στολίζουν τα ερωτηματικά τους με μια αηδιαστική δικαιολογία. “Λάθος Timing”. Όσο και αν πνίγονται σε αυτή τη φράση, σαν μια αίσθηση θανατερής δυσφορίας να τους τυλίγει. Ακριβώς την ίδια στιγμή ορμούν ξανά στο παιχνίδι και αφού “Nothing good gets away”...

ΑΣΕ ΤΟΝ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΑΠΟΜΕΡΑ!

ΚΑΙ ΑΦΕΣΟΥ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ... ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.