Μη μου μιλάς. Όταν είμαι παιδί μη μου μιλάς.
Να μ’αγαπάς. Όταν είμαι παιδί να μ’αγαπάς.
ΑΝ αγαπάς. ΑΝ θέλεις, δηλαδή.
Στο κάτω-κάτω πόσο ΝΑ κοστίζει ένας αναγραμματισμός;
Όταν ο χρόνος κλέβει χρόνο και κάθε
τέλος ψάχνει για την αρχή του..
Όταν μέχρι πριν έλεγες λίγο. Λίγο μπορώ. Λίγο αντέχω. Τώρα αυτό το λίγο,
γίνεται ΛΙΓΟ ακόμα...και λίγο ΑΚΟΜΑ. Και μιαν αρχή ακόμα.
Και σε βλέπω όταν απορείς. Μα ένας τρόπος υπάρχει να απορείς: ΜΟΝΑΧΑ
ενώ στέκεις εκεί δίπλα μου και με εμπιστεύεσαι. Και τον τρόπο αυτό τον
ψηλαφούμε. Αγάλι-αγάλι, μαζί-μαζί και δειλά-δειλά. Ο καθένας με τον δικό του. Με
σεβασμό στις εργοστασιακές ρυθμίσεις που διέπουν τη λειτουργία εκάστου.
Και κάπως έτσι δεν είναι πια όλα γύρω ξένα. Και κάπως
έτσι όλα ζουν από την αρχή. Και εγώ σου προσφέρω απλόχερα το πιο κόκκινο χρώμα
που έχω. Για σένα λέω. Σε ΕΣΕΝΑ λέω. Δεν τρέφω πια το ανεκπλήρωτο. Δεν με
ενδιαφέρει. Δεν με αφορά. Προσδοκώ Εκείνον που ΘΕΛΕΙ να εκπληρωθεί. Εκείνον που
δεν του ταιριάζουν τα αποκυήματα μιας
νοσηρής φαντασίας. Και η σχέση μου μαζί σου οφείλει να είναι απλή, το λιγότερο
απαλή. Οτιδήποτε άλλο μου μοιάζει με φασαρία.
Είναι φορές που μοιάζει να ‘χουν περάσει μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω..
ακόμα και το πρόσωπό σου, πασχίζω να θυμηθώ μα τίποτα.
Ψέματα.- Πώς τολμάς να λες ψέματα;- Το πρόσωπο σου θυμάμαι. Το πρόσωπο σου
σημάδι αλάθητο. Μαρτυρά πόθο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός σου. Αυτό.
Και εσύ
μιλάς για πιθανότητες. Και εγώ. Και εγώ παραδέχομαι πως είμαι το λαχείο σου. Ψάξε
στο όνειρο σου. ΕΚΕΙ θα βρεις εκείνο που μπορεί να μας περάσει απέναντι.
Αφού πάει
καιρός που κατάλαβα. Και το αποφάσισα. Να εμπιστεύομαι αυτό που είμαι. Να
διαχωρίζω τη θέση μου από εκείνα που δεν είμαι. Τώρα που ξέρω και μπορώ: σημασία
έχει μόνο να αγαπάς εκείνον με τον οποίον μπορείς. Μπορείς να εκφράζεσαι
όσο.. Μπορείς να είσαι τόσο αληθινός και τόσο ο εαυτός σου.
Τότε. Τότε που φαίνομαι να είμαι τόσο ανώριμη και τόσο αδέσποτη, τόσο
ανικανοποίητη και τόσο ανολοκλήρωτη, τόσο αξεδιάλυτη και τόσο απόκρημνη.
Και έχω
άνθρωπο… όταν είναι σαν και εμένα. Δώσε μου έναν άνθρωπο να είναι σαν και
εμένα. Και άσε με.. να χορέψω μαζί του. Ως το τέλος του κόσμου. Να
παίξω μαζί του. Ως το τέλος του κόσμου. Να τον καλωσορίζω. Ως το τέλος του
κόσμου. Να τον καληνυχτίζω. Ως το ξημέρωμα τούτου του κόσμου. Να τον ερωτεύομαι
και να πλάθομαι μαζί του. Και κάπως έτσι να ψηλώνω. Σαν παιδί. Αφού τους
στερητικούς επιθετικούς προσδιορισμούς τους πήρα για καπέλο και καμάρι το ‘χω.
Γιατί ξέρω και μπορώ. Δίνοντας οι δυό μας την πιο «cool υπόσχεση»: αμοιβαίως και απαρεγκλίτως, να μη μεγαλώσουμε ποτέ όσο ζούμε. Την πιο «cool υπόσχεση» από
τα πιο «cool παιδιά» που δεν πεθαίνουν όσο ζούν.
Και να φωνάΖΟΥΜΕ δυνατά ΖΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ
ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
Και ας είναι αυτό το δικό μας παραμύθι.
