Τί και αν λένε πως η ζωή
μας κάνει κύκλους. Τί και αν κάποτε
επίμονα είχα απαιτήσει μια αφιέρωση
στο βιβλίο που μου είχες χαρίσει. “Να
αποφεύγεις τα μονοπάτια που οδηγούν σε
ατέρμονους κύκλους”. Αυτό θυμάμαι. Αυτό
έχει χαραχτεί στη μνήμη μου.
Τελικά νομίζω πως πάντα
θα με κυνηγά αυτό που θέλω να αποφύγω
και όσο θα με κυνηγά με μανία εγώ θα
τρέχω να του ξεφύγω.
Χιλιοειπωμένη κουβέντα
αυτό το “εγώ ποτέ ξανά” Και το ξέρεις
πως την ίδια στιγμή σαν ντόμινο σκάνε
μπροστά στα μάτια σου χιλιάδες ξανά και
ξανά. Αλλά επιμένεις να ορκίζεσαι ξανά
και ξανά.
Οι άνθρωποι φεύγουν.
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάποτε
φεύγουν. Άλλοτε πάλι χάνονται. Εκουσίως
ή μη.
Καμιά φορά πάλι δεν
βρίσκουν τη δύναμη να έρθουν αντιμέτωποι
με το φόβο της απώλειας εκείνων για τους
οποίους αργότερα θα εξαφανιστούν. Ή
καμιά φορά απλώς δεν είναι έτοιμοι.
Και αν νομίζεις πως
γράφω για το γιατί. Όχι δεν αναζητώ το
γιατί. Δεν υπήρξα τόσο αφελής. Είναι
άλλωστε μερικά γιατί που δεν θα λάβουν
ποτέ την απάντηση που τους αξίζει.
Κουβαλώντας, έτσι, μια γοητευτική
καταστροφή.
Το πόσο αναζητώ. Πόσο
ακόμα.
Το ποιός αναζητώ. Ποιός
ορίζει.
Το πως αναζητώ. Πώς
ξεχνάς.
Το πότε αναζητώ. Πότε
μου λες;
...και όμως έρχεται μια
στιγμή. ΕΚΕΙΝΗ Η ΣΤΙΓΜΗ που δεν σου
χωράνε άλλα σχεδόν στη σάκα, που δεν
αντέχεις άλλα ίσως. Είναι νόμος της
φύσης. Κάθε τέλος θα γεννά πάντα μια
αρχή. Και για ότι δεν θες να σε προλάβει,
το προκαλείς ή έτσι θες να πιστεύεις.
Σάκα. Λέξη
Σχολική. Στα 9 μου θυμάμαι ερωτευόμουν
και παντρευόμουν σχέδον μέρα παρά μέρα
τον ίδιο συνομήλικό μου συμμαθητή. Χώρος
τέλεσης του “μυστηριώδους μυστηρίου”
πίσω από ένα ψηλό δέντρο στο προαύλιο
του δημοτικού σχολείου. Θυμάμαι όταν
εκείνος με τη σειρά του έλεγε στους
φίλους του με περισσή περηφάνια “αυτή
είναι δικιά μου και αν τολμήσει να την
πειράξει κανείς θα του σπάσω τα μούτρα”.
Και για να
επιστρέψουμε. Σήμερα καλείσαι να παίξεις
τον ρόλο του θεράποντα ιατρού στον ίδιο
σου τον εαυτό και να σώσεις τον ασθενή.
Και φοράς τα χειρουργικά σου γάντια
προκειμένου να σταματήσεις την αιμοραγία,
να θεραπεύσεις την πληγή. Η λύση είναι
μία. Να ακρωτηριάσεις το συναίσθημα.
Και αυτό κάνεις. Το παραπεμπτικό αναφέρει
πως αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου.
Αυτή θεωρείται άλλωστε και η μεγάλη
ζημιά που μας κάνουν αυτοί που μας
υποχρεώνουν να μην τους αγαπάμε πια.
Ο έρωτας είναι ΚΑΤ'ΑΡΧΗΝ
συναίσθημα απολυταρχικόν και αυθαίρετον.
Ευδοκιμεί σε συνθήκες υψηλής εντάσεως
και θερμοκρασίας και αναγεννιέται μέσα
από τη θεμελιώδη αδικία εκ της οποίας
και πηγάζει “ τον έρωτα του άλλου δεν
τον κερδίζω με την αξία μου απλώς τυγχάνει
να μου προσφέρεται”.
Γιατί “ευδυστυχώς”
έχεις δυό επιλογές. Η μία να δώσεις χωρίς
να πάρεις τίποτα. Η άλλη και να δώσεις
και να πάρεις.
Για λόγους συντομίας
το μεν πρώτο θα το ονομάζω υπερπαροχή.
Η περίπτωση ο άλλος να μην θέλει να πάρει
εκείνα που εσύ δίνεις.
Το δε δεύτερο αντιπαροχή.
Η περίπτωση του αμοιβαία τα αισθήματα
μωρό μου.
Και ιδού το δίλημμα.
Υπερπαροχή ή αντιπαροχή;
Η αγάπη λένε φοβάται
τον εν ζωή θάνατο και ο γιατρός συστήνει
προληπτικά "για πάσαν νόσον και πάσαν
μαλακίαν". ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ
Άλλοι λένε πως η αγάπη
νικά κάθε φόβο. Και άπαξ και συμβεί να
αγαπήσεις(=να νοιαστείς) δεν το παίρνεις
πίσω. Ες αεί. Δεν προβλέπει ημερομηνία
λήξης. ΥΠΕΡΠΑΡΟΧΗ και όπου βγεί.Τί να τον κάνεις άλλωστε
κατάμονος τον εαυτόν σου όλον; Ως πότε
να τον πηγαινοφέρνεις σαν τον “μετανάστη”;
